Η δουλειά μου με τον πηλό πάντα έχει να κάνει με τη ροη μιας καμπύλης ή μιας κοιλότητας, πάνω στην οποία το μάτι του θεατή γλιστράει συνεχώς.
Φόρμες περίοπτες που η κάθε τους πλευρά εμφανίζεται διαφορετική, αποκαλύπτοντας ένα νέο στοιχείο. Το μέσα γίνεται έξω, το κοίλο συνομιλεί με το κυρτό, το φωτεινό διαδέχεται το σκοτεινό.
Χωρίς να είναι ανθρωπόμορφες, παραπέμπουν συνειρμικά σε κάποιο τμήμα του ανθρωπίνου σώματος, σε ένα όργανο, στη μήτρα.
Ανάλογα με την συνεχώς μεταβαλλόμενη οπτική γωνία, άλλοτε υποδέχονται και φιλοξενούν, άλλοτε αποβάλλουν, άλλοτε ρουφούν και εξαφανίζουν. Η τελειότητα στη φόρμα τους υπαινίσσεται την έλλειψη. Το άθροισμα αυτών των αντιθέσεων είναι εκείνο που ορίζει την ίδια τη σύνθετη φύση του ανθρώπου. (Ιωσηφίνα Κοσμά)